Share a Blog Post

Pasensya na po at mahaba ito...

Apat na Sulok Chapter 1 - Videoke


Videoke, minsan nakakainis, nakakatuwa,
minsan mababa ang score, minsan para kang diva na sobrang taas ang score na
pwede ka nang maging concert king o queen. Usong uso sa Pilipinas ang pag -
kanta mula noong unang naimbento ang karaoke (na Pilipino din ang nakaimbento
ayon sa mga tsismis) hangang sa pinaka bago na device. Saglitang ipindot ang
numero na nakakabit pa mismo sa mikropono, at makikita mo na lalabas na ang
panitik ng kanta sa telebisyon. Kamakailan lang isang magaling na mang-aawit
ang nag indorse ng nasabing gamit, ngayon naman isang tanyag na boksingero.
Kasama sa inuman, madalas sa gimikan, mula bata, hanggang sa pagtanda; sino ba
ang hindi nahilig kumanta?

Para sa madaming Pilipino, ang pagkanta ang
isa sa pinaka paborito nating gawin, parang walang ka effort – effort,
kailangan lang ng konting udyok galing sa mga kaibigan o mga kasama kakanta na
tayo. Marahil isa na din itong talentong binigay ng Diyos para ang bawat taong
nabubuhay; kahit na may pinagdadaanang mahirap man o madali, malalaman mong
kahit kelan hindi ka magiging malungkot hindi ka mag – iisa. Dahil ang totoo,
sa pagkanta natin nailalabas ang lahat ng hirap sa buong araw, lahat ng
nararamdaman. Sa pag – kanta lumalabas ang lahat ng gustong sabihin at
iparating sa nakikinig. Sa halagang limang piso, maari ka ng kumanta, di ka mag
– isa, may live audience ka na mga lasing o dili kaya’y mga taong nakapila sa
likuran mo at naghihintay upang ikaw ay matapos pero ang pinaka masarap yung
kasama mo ang lahat ng kaibigan mo para may papalakpak pagkatapos mo kumanta.

Masarap kumanta, yun nga lang minsan
nakakahiya. Sa sarili ko, hindi mo ako mapapakanta ng hindi mo ako nilalasing o
tinututukan ng baril. Minsan nga naiisip ko na sobrang tapang ng mga taong kumakanta
sa harapan ng madaming tao, kahit sintunado, kahit pangit, kahit wala sa tono,
tuloy lang. Ilabas lang ang mixed emotions para maganda ang dating sa mga
audience o tagapakinig. Nakakatawa mang isipin, pero madami sa atin ang wala sa
tono, pero pag hawak ang mikropono, pakiramdam natin tanyag tayo, lahat
nakaitngin sa atin, masarap ang pakiramdam, paminsan minsan pa marami ang
sumasabay kaya pakiramdam natin, tama ang napili nating kanta para sa
pagkakataong iyon.

Taas ang kamay ko sa mga taong nakakakanta
sa harap ng madaming tao, bakit? Kung iisipin mo, madami sa ating mga Pilipino
ang may “Stage Fright” Ayon sa Wikipedia (www.wikipedia.com):

“Often the term "stage
fright" is conflated with glossophobia, a fear of speaking in public.
Jugglers and mimes are the simplest examples of the difference in notions.

Performance anxiety is also
observed in sportsmen. In the latter case it is interpreted as a fear to
underperform (in view of the actual public or implied publicity).

Quite often stage fright
arises in a mere anticipation of a performance, often long time ahead. It has
numerous manifestations: fluttering or pounding heart, tremor in hands and
legs, diarrhea, facial nerve tics, dry mouth.

Stage fright may be observed
in ordinary people, beginning artists, as well as in accomplished ones.

Some musicians use beta
blockers to avoid stage fright during auditions, and performances.[1]”

Sa pinaka simpleng salita, ang stage fright
ay ang pagkatakot sa pagharap sa madaming tao. Maraming beses natin itong
naranasan, at paulit – ulit nating nararamdaman sa tuwing mahaharap at
magsasalita sa harapan ng madaming tao. Sa harapan ng klase naming noon,
madalas may reporting, at ang reporting ay madalas nauuwi na lamang sa pag
babasa ng isinulat sa acetate o ang naka project sa over – head projector.
Siguro kaya man ganun ay sa kadahilanang natatakot ang mga estudyante na tumayo
sa gitna at harapan ng klase. Sa ilalim ng mapanuring mata ng ibang tao na
tuwing magsasalita ka para kang si Jose Rizal na malapit ng barilin sa Bagong
Bayan. Pero ang nakakapagtaka ay bakit naman ang mga guro natin kaya nila? Ano
ba ang meron sila na wala tayo? Lahat ng tao ay merong kumpyansa sa sarili nila
at alam nilang kahit ilang tao pa ang nasa harapan nila, ay kaya nilang ipakita
ang buo nilang galing, pero bakit ganoon? Bakit nahihiya ang mga estudyante?
Siguro kung ikukumpara, habang tayo ay si Jose Rizal na babarilin na sa Bagong
Bayan, sila ay si Jose Rizal na babarilin sa Bagong Bayan NGUNIT, mayroon
silang bullet proof vest at helmet (ayos ba yun?).

Siguro ang pinaka mahirap sa pagsasalita sa
harapan ng klase ay yung hindi mo alam ang sasabihin mo, dito umiikot ang
istorya na kung bakit ang mga estudyante, o siguro ang lahat ng tao ay
nahihiyang humarap sa maraming mapanuring mata. Kung tutuusin, tama lang na may
ikatakot tayo, dahil kung wala talaga tayong nalalaman sa kung ano ang pinag
sasasabi natin sa harapan malamang isa o dalawa sa mga nakikinig ang meron, at
dito tayo natatakot. Natatakot tayong masabihan ng kamalian, pumapasok ang ego
natin na ayaw nating maitama ng mga taong hindi naman natin kakilala at masama
pa ay sa harapan pa ng maraming tao na naghihintay lamang ng mapapagtawanan.
Stage fright? Takot mag – salita sa harap ng ibang tao? Siguro hindi, marahil
ay takot mapahiya sa harap ng madaming tao dahil sa sariling kakulangan o
kamalian.

At natapos na ang session ng videoke sa tapat at gilid ng bahay namin, parang naghalo ang balat sa tinalupan sa
boses ng mga lasing at ng mga anak nilang batang kumakanta. Dalawang videoke
machine ang gumagana ng sabay, sa gilid ay rock music, sa harapan mga 80’s love
song na madalas ang Eagles. Nakakaaliw minsang pakingan na nagkakamali yung tao
na kumakanta sintunado kung baga. Pero kagaya nga ng nasabi sa talata sa
itaas, marahil tinatawanan lamang natin ang kamalian ng iba, ngunit ang
kagalingan ay hindi natin matanggap. Dahil tayong mga tao ay natural na may pag –
iisip na tayo oo ikaw lamang o ako lamang ang magaling, lahat ng inhibisyon at idelohiya mula noong sinaunang panahon, hanggang sa ngayong pinamumugaran na tayo
ng masasamang tao at computers ay ganoon pa din ang mentalidad natin.
Marahil pabubulaan ito ng may mga idolong artista, mananayaw, mang – aawit, rapist, serial killer, genius, baliw, congressman, presidente at kung ano ano pa. Pero minsan naiisip ko na kaya siguro nila iniidolo
ang mga iyon ay dahil sa kanila nila nakikita ang mga bagay na wala sa kanila,
nakikita nilang may isang tao ang mayroon ng bagay, o talentong kapag sila ang
nakakuha ay magiging buo na sila parang “Ultimate Warrior” ng WWF (WWE na
ngayon, at wala na siya dahil mayabang daw siya kaya di na siya kinuha ulit at
hindi na din nakasama sa hall of fame. Pero yun ay sa ibang kwentuhan mo na
maririnig).

Masyang isipin na siguro kaya nauso ang pang
gagaya ng isang tao o pag iimitate ay dahil sa kadahilanang ito. Ang imitation
daw ang pinaka mataas na form of flattery. Siguro nga, nakita ng isang tao sa
katauhan mo ang nawawala sa kanya, ang missing piece ng puzzle ng buhay nya,
kung magagaya man niya ang nasabing trait mo, kumpleto na siya at magkakaroon
na siya ng masayang buhay (yun ay hanggang sikat ka). Sandaang artista,
sandaang gumagaya, ganun ata ang ratio ngayon 1 – 1 pati nga boksingero
ginagaya na eh, dahil lang sa magkamukha sila. Instant hit! Sikat ng taong
iyon, sikat mo na din. Madalas kayong pinag – sasama sa shows, at madalas
pinagtatabi. O di ba? Instant sikat ka! Yun nga lang, kapag hindi na siya
sikat, wala ka na din, walang trabaho, walang nakakakilala, wala. Balik ka na
sa dati at normal mong buhay. On the other hand… mukhang magandang ideya pa rin
yun ah… sino kaya ang ka mukha ko? (Joke lang…)

Natapos na ang jamming ng mga nag vivideoke
sa amin… makakatulog na ako ng mahimbing ngayong gabi.

hehe... naexperience ko nayan..simula 5pm-5am ng gabi.

eto naman ang post ni akda sa blog namen..very profound eh.. la lang ^^
Pre-Marital Sex



Posted in Bomba sa Siyudad on November 4, 2007 by aKDa
Gasgas to the max na tong topic na to. Pero ngayon lang ako gagawa ng post eh, pakelam mo?
I am not against pre-marital sex.
WHOWHAT?! Explain further.
Parang ganun yung reaksyon ng prof namin sa Christian Ethics nung napunta na diyan yung topic namin.
Okay. Of course, I will explain it further kahit di niya ako
pilitin, kasi, alam kong madaming taong makitid ang utak, na
nagrurunung-runungan. Isa dun yung propesor namin. Makitid ang utak
niya. At madalas siyang nagmamalinis. Pero di tungkol sa kanya tong
post na to. Kaya yung tungkol sa kanya, saka na yun. Soon to be gagged discussed.
I am not against pre-marital sex. What I am against, is the age of
those individuals who do the act of pre-marital sex. Imagine, the age
bracket of those engaged in pre-marital sex are getting younger and
younger every year.
Nung minsang napagdiskusyunan yung tungkol diyan, may isang bobitang
nagtanong, ano po yung pre-marital sex? Bukod sa matanda na siya (13
years old), I mean, kahit papano, nasa edad na siya para malaman yun,
at naka-alternate uppercase and lowercase yung sentence niya nung
tinanong niya yon, wala namang masama sa tanong niya. Nabobohan lang
ako sa kanya. tama bang idisplay ang katangahan in public? Kahit yung
utol kong nueve anyos, alam ang definition ng pre-marital sex. Ambobo
lang diba?
Una.Kinukulong kasi natin ang definition ng pre-marital sex sa
teenagers, at sa mga irresponsableng indibidwal. Pag sinabing
pre-marital sex, papasok na, high school/college students yun. Baket?
Pag may dalawang tao na nasa thirties na may stable na pamumuhay,
matalino, edukado,nirerespeto sa lipunan, responsableng mamayan, ngunit hindi kasal,
pag naging involve sila sa sex, we still call it pre-marital sex. Ayt?
Correct me if I’m wrong, pero yun yung pagkakaintindi ko. May issue ba
tungkol sa mga ganun? Wala. Kasi, bino-box natin ang pre-marital sex sa
mga irresponsableng bobong mga tao.
Ikalawa. Stone Age. Walang marriage. So, lahat ng sexual intercourse
ba dati is considered na pre-marital sex? Bad ba yun? Hind naman diba?
Yung diyos nga na pinakilala satin, sabi, humayo daw at magparami, pero
di niya in-introduce yung marriage agad. Ano yun? What the—
Ikatlo. Maraming AGAINST sa pre-marital sex, kahit
di nila muna iniintinding mabuti yung ibig sabihin nito. May mga
prejudices na agad sila, dulot ng mapanghusgang society na ating
kinabibilangan.
Yung lang! Trip ko lang tong ipost! ^_^

I just want to share a moving story that has been bothering me for 2 days now. I only heard this story over the radio yesterday and now read it on the newspaper.

It is a story of a 12 year old girl who committed suicide supposedly because of poverty. According to news report; (Philippine Daily Inquirer)

Using a thin nylon rope, 12-year-old Mariannet Amper hanged herself in the afternoon of November 2. She was a sixth grader at the Maa Central Elementary School.

Going through Mariannet's things, her parents saw her school "talaarawan" or diary. In her October 5 entry, Mariannet wrote: "Parang isang buwan na kaming absent. Hindi na kasi nakin (sic) binibilang ang absent ko. Hindi ko namalayan na malapit na pala ang Pasko." [It feels as if we’ve been absent for a month. They’re not counting my absences anymore. I just realized that Christmas is just around the corner.] But Isabelo (the father) clarified that Mariannet was absent for only three days. "For her, three days was like one month," he said.

On October 14, Mariannet wrote in her diary: "Hindi kami nakapagsimba dahil wala kaming pamasahe at nilalagnat pa ang aking tatay kaya nanglaba na lang kami ng aking nanay." [We were not able to hear mass because we did not have fare money and my dad was sick with fever. So, my mom and I just washed clothes.]

Along with her diary, the Ampers also discovered a letter Mariannet wrote for the GMA 7 television program "Wish Ko Lang [I just Wish]." "Gusto ko po sana magkaroon ng bagong sapatos at bag at hanapbuhay para sa nanay at tatay ko. Wala kasing hanapbuhay ang tatay at nagpa-extra extra lamang ang aking nanay sa paglalaba," she said in her "Wish Ko Lang" letter. [I wish for new shoes, a bag and jobs for my mother and father. My dad does not have a job and my mom just gets laundry jobs.] "Gusto ko na makatapos ako sa pag-aaral at gustong-gusto ko na makabili ng bagong bike," she added. [I would like to finish my schooling and I would like very much to buy a new bike.]

That letter, apparently written while Mariannet was still 11 years old, was never sent to "Wish Ko Lang." "We never knew that our daughter had dreams for us," Isabelo said.

Many of those who have heard the story has been sending their condolences to the family and also their monetary donations. Now the wishes of the young girl are being answered.

I just hope that this story reminds us that POVERTY is present in our
midst and needs to be addressed. Not only by the Government but also by all of us who care.

All the donation we pour in to the family of the deceased will not help her go to school anymore. It will not give the child a better education. It will never bring back to life a lost soul who longed for care and
understanding.

Mariannet's story will not be forgotten because POVERTY will keep on reminding us of her dreams. Her memory will not die as long as POVERTY keeps on knocking at the door of our hearts.

Let us not wait for another Marrianne to lose hope... let us help all the
Marianne in our society who seeks our attention and understanding...
let us as an individual adopt a poor student... let us find ways to
give them the shoes and school bags that they need... now that they are still alive... with hope... with a future...

And I ask those who are touched by the story to also offer prayers for the lost soul. She needs it more now. Our monetary donation will not give her soul peace - our prayers will.

Lord, have mercy on her soul... Amen.

Blog Link

ang sarap maging bata,
walang problema,
mababaw ang kaligayahan,
konting kilos sumasaya na,
madaLing utuin,
mabiLis kumiLos ang imahinasyon,
sisiw Lang ang pag gawa ng kwento,
kawawa ang mga biktima nitong Laruan,
daig pa drug user kung mag trip,
pati si jollibee nadadamay sa power trip
dahiL sinasaLi sya sa
WORLD WRESTLING FEDERATION(WWF)
pero pag nagkaidad na,
ang dali ng maasar,
parang kinainan ng Load sa smart,
kawawa ka pag ikaw ang pinagbaLingan,
sa umaga paLang naLALAman na kung
anung meron ang araw para sayo,
maganda ba? panget? matabang? maaLat?
swerte? maLas? kuLang sa betsin?
pero kadaLAsan Lamang ang pagiging badtrip sa umaga,
lalu na pag umaga palang sinisigawan kana,
nakakasira ng umaga,
buong araw apektado dahil sa sirang umaga,

nung nagaaraL LAng ako nakaranas ng
storbohin dahiL sa pag tuLog, dahiL
kaiLangan DAW pumasok sa eskweLa
kahit waLang tuLog, GO!
di rin nagtagaL ay nakatapos nako sa
mga hindi inaasahang deLubyo at dahiL
narin saking pananaLig na baLang araw
ay makakatapos din ako ^^.

ang mga bata daw ay kayang sumaya ng higit 100x a day,
samantalang ang matatanda ay 9x lang,
kaya bata palang ang isang tao makikilala mo na ang ugali,
ang problema lang
pag hindi ka nakabangon sa pagiging bata,
matanda kana tapos 100x a day ka parin sumasaya,
para kang nakaenervon
(more energy mas happy:) )
kaya meron parin satin na tinatawag nilang
"ISIP BATA"
pero ang tawag ko dun THONIOLOGIST
pahabol
sa 1billion na tao daw,
isa lang ang mabubuhay ng 116 ang idad?
isipin mo nalang ang mga kandila.........................
...............................
ANO NAISIP MO?

shoplifting
p. montalban

nasa national bookstore na naman ako kanina, natutunan ko ang bisyong
ito sa kuya kong panganay. si kuya soc kasi si Kapitan Basa. sa sobrang
hilig sa pagbabasa, kahit nasusunog na ang mga bahay sa paligid at
kahit pa naiinitan na siya ay hindi naalintanang dinidilaan na ng apoy
ang labas ng bahay kung saan siya malayang nagbabasa. hal sige basa,
kahit daanan na ng makailang beses ng mga concerned citizens of the
people of gastambide eh keber, deadma siya. PERO IBANG KWENTO yan.
gusto ko lang iemphasize na siya ang nagmulat sa akin sa kakaibang
pintuang binubuksan ng bawat libro. pintuang portal sa ibang lugar,
maaring tunay at sikolohikal lamang.

PERO dahil lumaki kaming
mahirap (tanging pananampalataya at tibay ng sikmura ang kayamanan)
kaya itinuring na luho at paglulustay kung libro ang bibilhin namin.
kahit nga yung ginagamit sa paaralan, kung maari ay hinihiram sa mga
generous pipol. minsan nakakapikon pa dahil kahit workbook hiram/hingi
lang, eh buti sana kung tama ang mga sagot ng unang gumamit, tsk, PERO
IBANG KWENTO uli yan. (ano ba ang hirap magfocus talaga lalo at ang
isip mo ay para sa isang tao..tsk. at IBANG KWENTO rin ito..)

kaya
dahil luho ang LIBRO, pero makati ang aming mata at naglalaway kami ni
Kuya na magbasa, magbasa at magbasa, kaya nagisip ang aming mga
malikhaing isip ng paraan upang aming masagot ang aming matinding
pangangailangan.

SHOPLIFTING.

oooopppppzzzzzzzzzzzz wait po!

hindi kami mang-uomit, lalong hindi MAGNANAKAW.

pero
mahilig kaming tumambay ng mga bookstore. National Bookstore,
Powerbooks, Fully Booked, etcetera, etcetera, name it. walang lamang
pera sa bulsa upang pambili ng librong kay mamahal, kaya nakikibuklat
na lang kami at nakikibasa. isang kabanata isang araw, minsan pa, pag
sobrang ganda ng libro, dalawa hanggang tatlong kabanata. tapos
babalikan namin kinabukasan. hindi tatantanan, hanggat hindi nababasa,
cover to cover kumbaga. nung grade 6 ako kasama ko si Kuya sa
pagtambay, nuong maghighschool at college, ako na lang mag-isa naging
malabong magabot ng aming schedule, pero tumatambay pa rin kami ruon.

SHOPLIFTING.

hindi
pagnanakaw ng literal. pero hindi ako nagbabayad sa pagkakataong mabasa
ko iyon, pag natapos ko ang isang libro naturalmenteng hindi ko na ito
bibilhin pa (maliban pag yumaman ako at gagawa ako ng koleksyon ng mga
top favorites ko hehehe). in short, nalulugi rin sila sa akin kahit
paano. hindi na mabilang na libro ang nabasa ko ng libre mula ng
masimulan ko ang bisyong ito. at kung susumahin higit na marahil sa
isangdaang libong salapi ang natipid ko, na dapat sana'y ipapambayad ko
sa nabasang libro. nalugi na sila sa akin ng higit sa isangdaang libong
salapi.

at hindi ko ito titigilan, hanggat may oras ako hehehe.
masuwerte pa nga sila ngayon dahil minsan ko na lang mabalikan ang
bisyong ito, hindi kagaya nuong estupidents pa ako, at mas maraming
oras.

so... magmatyag kayong mabuti dahil uulit ulitin ko ang mag--

SHOPLIFT
hehehe... *wink: mas masaya kung sumunod sana si SPICY sa national
bookstore kanina... hehehe ewan ko ba... nalaglag na talaga ang tino
ko...*

lumang blog na yan last year pa,
nagbobolahan pa kami ni spicy hehehe

sa sasakyang pampasada na byaheng pa-cainta, mga pasahero rito kadalasan ay hindi magkakakilala, iba't-ibang damdamin ang nasasaksihan at magsisimula ng pagmasdan, tungkol sa buhay, ugat ng problema at parang dyaryo na naglalaman ng kung ano-anung klaseng sanga ng kamalasan... sa tabi ng driver, may dalawang construction worker, ang isa'y tulala na parang naghalong gutom at pagod, ang isa nama'y may hawak na sigarilyo pero di nya yata namalayan na ubos na ito, sabay silang nangalumbaba, sabay yata nila naisip ang kapos na sahod nila... sa bandang unahan , may matandang naluluha, halatang
mahina na dahil di nya na kayang bitbitin ang dala nyang bagahe pero
halata din na patuloy parin syang nakikipagsapalaran, may hinihintay kaya? sa isip ko lang , Pension nya yata ang hinhintay kaya naluha dahil walang nakamtan... sa gitna, may mga estudyante, may usapang pang eskwelahan, may kuro-kuro tungkol sa linalaro nila sa computer, may nagtatalo sa pangyayari, naghalo ang debate at halakhakan, hindi na maintindihan ang kaguluhan, parang internet, bilib ako sa isang estudyante nakuha nya pang magbasa... sa hulihan, may katahimikan, may natutulog , may nagte-text lang, pasilip-silip sa lugar nilang bababaan... at ako, nakasabit lang, habang inoobserbahan ng walang paalam ang mga pasahero bigla kong naalala ang kalagayan ko, matagal akong nawala sa mata ni tatay, wala syang katulong sa tindahan...
Mama, para! dito nalang ako,
pakiabot nalang ng bayad ko...

INTRO:..while clicking this..I'm watching the SINE TOTOO of Mr. Howie Severino (time check: 12midnight..datecheck:jan.10 to 11, 2009 na!).. tamang-tama na pagawa ako ng journal o blog tungkol sa aking pinapanod habang nag-k-KP!.. share ko lang..kaso pasensya na sa grammar at sa ibang pang-error.

PAUNAWA: Hindi po ako manunulat. At di rin po ako nag-eedit kapag may isinusulat ako. Kung ano na ang natipa ng aking mga daliri..yun na po yun. Di ko na po binabalikang basahin pa.

HISTORY backward: Di po ako nagpapabasa ng mga ganitong blog..dahil pawang napaka-personal..ito ang kauna-unahang journal ko na ma-pa-public...hehehehhe..

LAYUNIN KO:..sana makuha ninyo ang aking emosyon habang aking isinusulat ang kapirasong pilas ng aking puso at diwa.

I was teary eyed..while watching...hearing and reading the captions..
the sine totoo by howie severino..in search of the film DARNA!
I really praised Mr. Dom of Thailand National Archive...
When Howie Severino went to Thailand to look for the original copy
of DARNA, he met Mr. Dom the head of the National Archive of Thailand.
In there archive, all films where carefully taken cared off..
Indeed, Howie found the one of the original copy of DARNA.
Mr. Dom even showed the other films came from the Philippines.
DYESEBEL and one film but cannot be recognized if its filipino film
because the title was already lost. But he said, his sure that it
did not come from them.
in between conversation, howie severino was surprised on the
gesture made by Mr. Dom. He then, also said that he is willing
to bring back thr copy and the rest of filipino films that are
in their hands.
Howie asked, why he is willing to return it. At the back of his mind
howie thought of, on these days this kind of film is too expensive..
in exchange to giving it free to us)..
Mr. Dom said, "We would want to take care of our national films.
Therefore, Filipino films if for the Philippines. We believed also
that national films will be best take care off by its owner..National
films is best to stay in there motherland"...
howie severino was gratefully on that kind of thinking!..
..and indeed! it was a great mind coming from a thailander!
it got me strucked and teary eyed!...kinilabutan ako!
But Mr. Dom told him one condition, he will only give it if you will
really take care of it. If you have already a national archive where
you can store all your national films"...huh???...
what an enlightened mind and best heart to have!....

..hanggang dito na lang po..nagsisikip na ang dibdib ko..hehehhehhe..
Ito na lang po ang aking nasambit...
Panginoon, dalangin ko pong ang puso at diwa ni Mr. Dom ay makuha naming
mga pinoy...at nawa'y ang gobyerno natin ay makita ang halaga ng mga buhay na alaala ng ating mayamang kultura at sining..in short po Lord, magkaroon na po nawa ng National Archive ang bansang Pilipinas. Amen!

011109/12midnight

Ang tunay na kaibigan,
umulan, umaraw, bumagyo, bumaha ng hangin, basta sa oras ng kailangan,
maasahan , laging nandyan. Oo, laging nandyan, mag-aadvice, papalakasin
loob mo, pipilitin intindihin ang problema. Baket? Para san? para ba sa
ikabubuti? para ba bumalik sa normal na katauhan? hindi kailangan
palakasin ang loob, kailangan unawain, para sakin, tumatakas ka pag
nagpapalakas ka ng loob, karanasan ang tunay na nakakapagtakas,
karanasan ang kaalaman dapat malaman nya yun, maging kakayahan nya
dahil hindi mo nararamdaman ang nararamdaman nya? hindi mo alam kung
anung meron syang isip pag nalilito na ,
para sabihin mong " naiintindihan kita ??? "
mahalaga
ang kaibigan dahil dun nakasalalay ang lahat, dun ka makakakuha ng
ideya, tama man o mali , nasasayo parin ang desisyon,
Pero.....subukan mong lumapit sa tunay na nagmamalasakit at nagmamahal sayo ng totoo dahil mararamdaman nila nararamdaman mo...

Para sakin ulit,
Hindi ako naniniwala na ang problema ay parang gutom na lilipas rin. dahil habang tumatagal bumibigat yan sa loob hanggang tuluyan kang manghina. Ang problema tinitikman,
kaylangan mong gamayin ang lasa para malaman mo kung kaya mong lunukin,
titikman mu ba ulit yun kahit masuka-suka kana sa lasa? tatakpan mo ba
ilong mo para di mo malasahan? o mag iisip ka bago mu buksan ang isip
mo para utusang mamulat mata mo kung anu yung pinapakain sayo, isipin
mo nalang yung tae, alam mo yun, mabaho? di mo na kailangan amuyin
dahil alam mu na yun, sapat na ang mata para pintasan sya, ganun din
ang kaibigan, ganun din ang problema
Problema mo yan, hindi sa kanila,
isip mo yan, hindi sa kanila,
sila lang makikinig ; ikaw parin kakabig....